Vaterdaach

von Konrad Beikircher

Foto © Frank Becker
Vaterdaach

Un? Seit er bereit? Nee, wat weet dat widder eine Streß övvermorjen, dä Vaterdaach! Du häs morjens kaum die Äugelcher op, do besse schon dran: flügg ussem Bett jesprunge, dr Kaffee opjeschütt un dr Mam an et Bett jebracht. Dann die Pänz us die Feddere jeholt. Dä Klein flück jewickelt un dann jeiht et los: die tägliche Schlacht om Wickeldesch. Hä will sing Söck nit andon. „Komm Liebelein, jetz don Ding Söck an!“ „Uäääähh!“.“Wills Du wohl stillhale“ „Uäääähh!“. Hä strampelt. Dobei schmieß hä die Fläsch met dem Babyöl öm, dat lööf en die Kommod op die Buzze un Ungerhemdcher, en dr Puder erein, dä verklump sofort zu Betonklicker, die Frau frägt nohm Kaffee, die Badwann es am övverloofe - normal! Irjendswie hät et dann doch jeklapp. Schweißnaß besse endlich - zwei Stunde später - Dinge Kaffe am drinke. De Pänz wolle spille jon. Du also - et Wetter wor jo wunderbar - erus nohm Spillplatz. Do ston sie: die Väter. Voll em Streß. Immer hinger de Pänz her: do hinge sin sich zwei am kloppe, dinge Klein nimmt einem andere et Schäufelchen weg, von hinge kütt einer an un es zwei Pänz mit Sand am zoschütte, eine andere hät die Schaukel voll op die Nas jekräje un brüllt wie om Spieß...normal! Un mir Väter immer dozwesche hingerher, domet ja nix passeet.
 
Jo, ich weiß - dat es om Mutterdaach. Ewwer weil dat esu eine Streß wor, han mir dä Vaterdaach erfunge. „Tschö Mutti, bes hück ovend!“ un dann weed sich Stang für Stang jemötlich em Kreis der Leidensjenossen erholt! Schön! Schön? Also ich weiß et nit. Ich bruche weder dat eine noch dat andere. Dat Jlöck fiere ich leever met denne zesamme, die ming Jlöck usmache: ming Frau un ming Pänz!


In diesem Sinne
Ihr
Konrad Beikircher
 

© Konrad Beikircher - Redaktion: Frank Becker