Die Düsseldorferin

von Konrad Beikircher

Foto © Frank Becker
Die Düsseldorferin
 
Sternstunden der Forschung: glücklich, wer das miterleben darf! Hier: die endgültige Klärung der Frage, wführe ich Sie auch an die Klärung dieser Frage heran: Die eingeborene Düsseldorferin, wie mag die wohl aussehen? Ich meine: ungerm Fell, äh Pelz. Ein Hoch dem Neanderthal-Museum in Mettmann! Die präsentieren in ihrer Ausstellung der Öffentlichkeit eine gelungene Rekonstruktion, die keine Fragen offenläßt. Do steiht et, et Düsseldorfer Mädche, em seitlich jeschlitzten Pelz-Mini (vun Joop! dät ich sage) un met schwazz lackeete Fingernäjele (Jil Sander?). Em lockere Shopping-Schritt met neckischer Windstoß-Frisur (Sasson?) lööf et die Kö erop un erav, dä Blick kritisch-feß in Schaufenster-Höhe. He paart sich Qualitäts-Sinn met rheinischer Lust ze levve. Em Ärm hät et locker ei Bündel Edelholz für die Aroma-Therapie oder die Sauna ze Hus (dat muß die Forschung noch kläre). Nur die Been verrode, warum die Düsseldorferin amfürsich esu en Verpackungskünstlerin es: wer esu been hätt, dä MUSS dat Ozelötchen knielang trage! Die breide Wuls-Lippe verrode och, wie perfekt die opjespritzte Düsseldorferin dem Lippestiff anjepaß es: do jon locker pro Make-up zwei Lippestiff drop, einer für die Oberlipp un einer für die Ungerlipp. Un dat es die Sensation: et es net esu, dat die Düsseldorferin us purer Luxus-Sucht esu eine Spaß am Antrecke un Sich-Schminke hät. Et es villmieh esu, dat die Düsseldorferin schon zick domols eine Körperbau entwickelt hät, wat perfekt op uns Modewelt hin designt woode es. Et kann net anders! Also, lev Lück: doot nit mieh övver die Düsseldorfer Mädche schänge, die künne net anders!
 
In diesem Sinn
Ihr
Konrad Beikircher
 

 
© 2012 Konrad Beikircher für die Musenblätter - Redaktion: Frank Becker